سبک رئالیسم چیست ؟ + فیلم

همین الان ببین : سبک رئالیسم چیست ؟

در دنیای هنر معمولا سبک ها و جنبش های مختلفی وجود دارد که هر یک با یک سری مشخصات و ویژگی های به خصوص شناخته می شوند.
سبک های مختلف هنری در یک دوره تاریخی شکل گرفته اند و ترکیبی از:

• تکنیک ها
• مفهوم ها
• روش های نقاشی
• رنگ ها
  را در بر می گیرند.

برخی از آنها بر اساس یک برهه زمانی خاص یا شرایط سیاسی و اجتماعی به خصوصی ایجاد شده اند. یکی از مشهورترین سبک های هنری ، سبک رئالیسم است.
در این بخش از تصویرگران پویا اندیش با ما همراه باشید تا به معرفی کامل رئالیسم چیست و ویژگی های آن بپردازیم.

می دانید سبک رئالیسم چیست ؟

معنای رئالیسم چیست؟ ( به انگلیسی Realism )، در معنای لغوی خود به معنی واقع گرایانه است. رئالیسم در معنای خاص خود به یک جنبش هنری در اواسط قرن نوزدهم اشاره دارد که اغلب با موضوعاتی مربوط به زندگی روزمره نمایش داده می شود.
اکثر آثار این سبک به شیوه ای طبیعی و واقع گرایانه ترسیم می شوند و این واقعی بودن مشخص کننده آثار هنری سبک رئالیسم است.
با وجودی که رئالیسم به شاخه های مختلف هنر مربوط می شود اما عموما از آن برای توصیف آثار هنری نقاشی شده به روشی واقع گرایانه و تقریبا مشابه عکاسی نیز استفاده می شود.

ویژگی آثار سبک رئالیسم چیست ؟

نقاشی ها یا سایر آثار هنری سبک رئالیسم مانند رمان ها یا فیلم ها با ویژگی هایی به خصوص شناخته می شوند. اساس تمام آنها نشان دادن واقعیت است.
هنرمندان سعی دارند که تمام جزئیات، انسان ها، اشیا یا حیوانات را دقیقا همان طور که در واقعیت هستند نشان دهند. در نتیجه به هیچ عنوان تلاشی برای پنهان کردن واقعیت ها، حتی واقعیت های تلخ و زشت نیز انجام نمی شود.
نمایش جزئیات سیاسی و اجتماعی، نشان دادن جزئیات ظریف و دقیق و خطوط تمیز و بدون تحریف از مهم ترین ویژگی های نقاشی های سبک رئالیسم است.

• زیان شفاف
• راوی دانای کل
• صداقت
• نقد اجتماعی
• شخصیت پردازی
  از دیگر مشخصات آثار هنری سبک رئالیسم است.

تاریخچه سبک رئالیسم چیست ؟

هنر رئالیسم ریشه در فرانسه قرن نوزدهم دارد. این هنر به عنوان یک جنبش هنری اولین بار در اوایل دهه 1850 پس از انقلاب کبیر فرانسه آغاز شد.
ظهور رئالیسم در پاسخ و رد کردن سبک رمانتیسم بود. رمانتیسم در واقع سبک هنری و ادبی رایج در آن دوره بود و رئالیسم با هدف کنار گذاشتن این سبک در جامعه رواج یافت.

اصطلاح رئالیسم برای نخستین بار توسط Champ Fleury، یک رمان نویس فرانسوی در دهه 1840 ابداع شد. سپس رئالیسم Champ Fleury در هنر و در آثار و کارهای گوستاو کوربه (به فرانسوی: Jean Désiré Gustave Courbet) نقاش فرانسوی مشاهده شد.
با این حال ریالیسم تا اواسط قرن نوزدهم در فرانسه به طور آگاهانه به عنوان یک سبک هنری زیبایی شناختی پذیرفته نشد.
در واقع رئالیسم را می توان به عنوان یک گرایش اصلی در رمان ها و نقاشی های فرانسوی بین سال های 1850 تا 1880 در نظر گرفت.
در این سبک خبری از تقلید از دستاوردهای هنری گذشته نبود و بیشتر بر اساس ترسیم درست و دقیق الگوهایی از طبیعت و زندگی آثار هنری ترسیم می شدند.

رمانتیسم و رئالیسم

رمانتیسم در آن دوره موضوعاتی عجیب و غریب و احساسات اغراق آمیز و درام تشدید شده را به تصویر می کشید. این در حالی بود که هنر رئالیسم قصد داشت زندگی معاصر را آنطور که هست به تصویر بکشد. ریالیسم از افراد عادی از همه طبقات اجتماعی در موقعیت های معاصر و روزمره به عنوان موضوع استفاده می کند.
در ادامه جنبش رئالیسم با ظهور روزنامه نگاری حرفه ای با ثبت دقیق و بدون سانسور رویدادهای جاری و توسعه عکاسی با قابلیت بازتولید مکانیکی ظواهر بصری با دقت بسیار زیاد، بیشتر و بیشتر مورد توجه قرار گرفت.
همه این تحولات علاقه به ثبت دقیق زندگی و جامعه معاصر که ویژگی اصلی سبک رئالیسم بود را برانگیخت.

موضوعات اصلی سبک رئالیسم چیست ؟

همان طور که پیش از این هم گفته شد رئالیسم بیشتر بر جنبه های زندگی روزمره انسان ها تمرکز داشت. در این سبک هنری به موضوعات واقع گرایانه ای مانند صحنه هایی از زندگی دهقان ها و طبقه کارگر، زندگی در خیابان های شهر، کافه ها و سرگرمی های رایج زندگی شهری و … پرداخته می شد.

هنرمندان سبک رئالیسم بیشتر سعی داشتند:

• زندگی
• ظواهر
• مشکلات زندگی روزمره
• آداب و رسوم طبقات متوسط
• سبک زندگی مردم در آن دوره
• جزئیات معمولی و طبیعی و …
  را بدون آراستگی به خصوصی به تصویر بکشند.

نقاشی های رئالیسم صحنه هایی از زندگی افراد روستایی

هنرمندان تمام ذهن و هنر خود را صرف بازتولید و نمایش تمام جنبه های نادیده گرفته شده زندگی معاصر و جامعه می کنند.
رئالیسم از افراد عادی از همه طبقات اجتماعی در موقعیت های معاصر، به عنوان موضوع استفاده می کرد. هنرمندان سعی می کردند این افراد را به شیوه ای صادقانه و دقیق بازنمایی کنند و جنبه های ناخوشایندتر زندگی را پنهان نکنند. رئالیسم همچنین بر مضامین گسترده‌ تری مانند جو اجتماعی ناشی از انقلاب صنعتی نیز تمرکز داشت.

هنرمندان مهم جنبش رئالیسم

یکی از مشهورترین هنرمندان رئالیسم تاریخ هنر، ژان فرانسوا میله (به فرانسوی: Jean-François Millet) است. نقاشی روی بوم رئالیستی تاثیرگذار او، The Gleaners، سه زن طبقه کارگر را به تصویر می کشد که روی زمین خم شده اند و در حال مراقبت از زمین هستند.

دیگر چهره‌ های کلیدی جنبش ریالیسم فرانسه، انوره دومیه (به فرانسوی: Honoré Daumier)، ژان باپتیست کامیل کورو (به فرانسوی: Jean-Baptiste-Camille Corot) و ژول باستین لوپاگ (به فرانسوی: Jules Bastien-Lepage) بودند.

با این حال، پیشگام واقعی ریالیسم بدون شک نقاش فرانسوی گوستاو کوربه بود که شناخته ‌شده ‌ترین اثر او، « تدفین در اورنانس (به فرانسوی: Un enterrement à Ornans) »، اکنون در موزه اورسی پاریس آویخته شده است.
نقاشی ‌های کوربه سنت نقاشی تاریخ را به چالش می‌ کشد و بر اساس نقاشی های او در کشیدن نقاشی ها یک سری سلسله مراتب و قوانین در نظر گرفته شد.
او کارگران واقعی منطقه خود را بر روی بوم‌ های عظیمی که معمولاً برای شخصیت ‌های بلند تاریخ کلاسیک در نظر گرفته می ‌شد، نقاشی می ‌کرد و با این کار، این افراد عادی را به همان جایگاه ارتقا داد.

در حالی که سبک قبلی او از نظر دقت و پیچیدگی، تکنیک‌ های غم ‌انگیز و قرض‌گرفته ‌شده از استادان قدیمی است، کار بعدی کوربه در رد رمانتیسم یک گام فراتر رفت. او در نقاشی سال 1849 خود، یعنی تابلوی نقاشی سنگ شکنان، مفهوم سنتی رابطه هماهنگ انسان و طبیعت را زیر و رو کرد و تصمیم گرفت کارهای طاقت فرسا و تکراری که کارگران در این محیط طبیعی انجام می دهند را به تصویر بکشد.

ظهور سبک رئالیسم در نقاشی

یکی از مهم ترین شاخه های هنری که سبک رئال یا واقع گرایی در آن رایج شد، نقاشی بود. گوستاو کوربه اولین نقاشی بود که سبک رئالیسم را در کارهای خود وارد کرد.
بعد از اینکه اولین نقاشی بزرگ روی بوم او یعنی تابلوی استودیو ( 1854 –55 ) توسط نمایشگاه جهانی 1855 رد شد، این هنرمند این تابلو و سایر آثار خود را تحت عنوان نقاشی های سبک رئالیسم در غرفه ای به نمایش گذاشت.
کوربه به شدت با ایده آل سازی در نقاشی مخالف بود و از سایر هنرمندان هم می خواست که در عوض این کار، موارد رایج در جامعه و موضوعات روزمره و معاصر را در کانون توجه هنرشان قرار دهند.

ادامه راه نقاشی با سبک رئالیسم

این روند تنها به نقاشی های کوربه محدود نشد و در اوایل دهه 1830 نقاشان دیگری مانند:

• ژان فرانسوا میله
• شارل فرانسوا داوبینی (به انگلیسی: Charles François de Cisternay du Fay)
• تئودور روسو (به فرانسوی:  Étienne Pierre Théodore Rousseau)
  هم به نقاشی سبک رئالیسم روی آوردند.

همگی آنها در آثار خود بر جنبه های ساده و معمولی تاکید داشتند تا جنبه های با شکوه و تاریخی. آنها در این نقاشی ها از زیبایی های ملودرام دور شدند و به جای آن از فرم های دقیق با جزئیات کامل در نقاشی های خود استفاده کردند.
در نقاشی های طنز هم می توان ردپای سبک رئالیسم را دید. هنرمند و کاریکاتوریست معروف، Honore Daumier کاریکاتورهای طنزآمیزی از جامعه و سیاست فرانسه را در قالب سبک رئال می کشید. او از مهارت های خود به عنوان یک کاریکاتوریست برای اهداف سیاسی استفاده می کرد.

سبک ریالیسم در دنیای نقاشی در خارج از فرانسه نیز رواج داشت. برجسته ترین آن شاید مربوط به قرن نوزدهم در ایالات متحده باشد که در آنجا نقاشی های قدرتمند و رسای وینسلو هومر (به انگلیسی: Winslow Homer) با موضوعات دریایی و پرتره های توماس ایکینز با صحنه هایی دقیق و واقع گرایانه، به دقت مشاهدات زندگی معاصر را به تصویر می کشیدند.

سبک رئالیسم در نقاشی قرن بیستم

رئالیسم جریانی متمایز در هنر قرن بیستم بود و معمولاً یا از تمایل هنرمندان برای ارائه دیدگاه‌ های صادقانه ‌تر، جستجوگر و غیر ایده‌آل ‌تر از زندگی روزمره سرچشمه می ‌گرفت یا از تلاش آنها برای استفاده از هنر به عنوان وسیله‌ ای برای نقد اجتماعی و سیاسی.
صحنه‌ های خشن، طرح ‌دار و تقریباً روزنامه ‌نگاری از زندگی شهری درهم و برهم توسط گروهی از نقاشان آمریکایی معروف به هشت در دسته اول قرار می ‌گیرند.
از سوی دیگر، جنبش هنری آلمان معروف به Neue Sachlichkeit از سبک رئالیستی برای بیان بدبینی و سرخوردگی دوران پس از جنگ جهانی اول در آلمان در نقاشی ها استفاده کردند.
جنبش دوران رکود که به عنوان رئالیسم اجتماعی شناخته می ‌شود، در نمایش بی‌ عدالتی ‌ها و شرارت ‌های جامعه آمریکا در آن دوره، واقع‌گرایی خشن و مستقیمی را در پیش گرفت.
رئالیسم سوسیالیستی، که از اوایل دهه 1930 تا زمان انحلال آن کشور در سال 1991 به طور رسمی از زیبایی شناسی مارکسیستی در اتحاد جماهیر شوروی حمایت می کرد، در واقع ارتباط چندانی با رئالیسم نداشت، اگرچه ظاهراً آینه ای وفادار و عینی از زندگی بود.
اما در حقیقت این شاخه از واقع گرایی برای خدمت به ایدئولوژی و نیازهای تبلیغاتی دولت لازم بود. رئالیسم سوسیالیستی عموماً از تکنیک ‌های ایده‌آل‌ سازی طبیعت ‌گرایانه برای خلق پرتره‌ هایی از کارگران و مهندسان استفاده می‌ کرد.

سبک رئالیسم در ادبیات

در ادبیات نیز به صورت چشم گیری می توان ردپای سبک رئالیسم را مشاهده کرد. در این شاخه از هنر،
انوره دو بالزاک (به فرانسوی: Honoré de Balzac) رمان نویس پیشروی اصلی سبک ریالیسم بود.
او سعی داشت همیشه تصاویری دقیق و دایره المعارفی کامل از کل جامعه فرانسه را در قالبی کمدی ارائه دهد.

در ادامه این مسیر یک روزنامه نگار فرانسوی به نام شامفلوری (به فرانسوی:  Jules-François-Félix Husson – Champfleury) که سبک نقاشی کوربه را رایج کرده بود، نظریه های جدیدتری از رئالیسم را به ادبیات منتقل کرد.
هنگام این مانیفست انتقادی تاثیر شامفلوری تاکید داشت که قهرمان یک رمان باید یک انسان عادی باشد تا یک شخصیت استثنایی.

سال 1857 رمان مادام بواری اثر گوستاو فلوبر در سبک رئالیسم منتشر شد. این اثر با بررسی ظریف ترین جزئیات روان شناختی یک همسر طبقه متوسط ناراضی، یک شاهکار اصلی در ادبیات واقع گرایانه بود و هم اثری بود که جنبش ریالیسم را در اروپا تثبیت کرد.

آثارات برجسته رئالیسم در ادبیات

رمان L’Éducation sentimentale یکی دیگر از آثار فلوبر در سال 1870 با ارائه چشم انداز وسیعی از فرانسه در زمان لوئی فیلیپ، یکی دیگر از آثار اصلی رئالیستی بود.
برادران ژول و ادموند گنکور نیز از نویسندگان مهم رئالیست بودند. آنها در شاهکار خود Germinie Lacerteux (1864)، و در آثار دیگر شان، انواع محیط های اجتماعی و شغلی را پوشش دادند و به صراحت روابط اجتماعی را بین طبقات بالا و پایین توصیف کردند.
اصول رئالیستی در طول دهه های 1860 و 1870 وارد جریان اصلی ادبیات اروپا شد. تاکید یالیسم بر جدایی، مشاهده دقیق، نقد شفاف از محیط اجتماعی، آداب و درک انسانی و … تار و پود اصلی رمان مدرن در آن دوره بود.

• چارلز دیکنز (به انگلیسی: Charles John Huffam Dickens)
• آنتونی ترولوپ (به انگلیسی: Anthony Trollope)
• جورج الیوت (به انگلیسی: George Eliot)
• ایوان تورگنیف (به روسی: Ива́н Серге́евич Турге́нев)

• لئو تولستوی (به روسی: Лев Никола́евич Толсто́й)
• فئودور داستایفسکی (به روسی: Фёдор Михайлович Достоевский)

• ویلیام دین هاولز (به انگلیسی: William Dean Howells) در ایالات متحده
• گوتفرید کلر (به آلمانی: Gottfried Keller)
• توماس مان (به انگلیسی: Sir Thomas Mun)
  همگی عناصر رئالیستی را در رمان‌های خود گنجانده ‌اند.

یکی از شاخه ‌های مهم رئالیسم ادبی، ناتورالیسم بود، جنبشی در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم که هدف آن بازنمایی وفادارانه‌ تر و غیرانتخابی‌ تر از واقعیت بود.
امیل زولا، رمان ‌نویس فرانسوی، برجسته ‌ترین نماینده ناتورالیسم بود.

سایر زمینه های هنری و سبک رئالیسم

علاوه بر ادبیات و نقاشی، سبک رئالیسم را می توان در سایر شاخه های هنری، خصوصا هنرهای تجسمی دنبال کرد.
از مهمترین زمینه های نفوذ سبک رئالیسم می توان به هنر تئاتر و سینما اشاره کرد.
در اواخر قرن نوزدهم سبک رئالیسم به عنوان جنبش اصلی تئاتر بود. این سبک متون و اجراهای تئاتر را به سمت وفاداری بیشتر به زندگی واقعی هدایت می کرد.
هنریک ایبسن و آگوست استریندبرگ، نمایشنامه نویسان رئالیستی در اسکاندیناوی و آنتون چخوف و ماکسیم گورکی در روسیه از شناخته شده ترین نمایش نامه نویسان سبک ریالیسم هستند.
در سینما نیز فیلم ها بیشتر بر موضوعات واقعی زندگی تاکید داشتند. این سبک در ایتالیا نئورئالیسم و در فرانسه سینما حقیقت نامیده می شد.
بیشتر فیلم های ساخته شده در سبک رئال ماهیتی مستند داشتند. فیلم های روبرتو روسلینی پس از جنگ جهانی دوم بهترین نمونه ژانر رئالیسم هستند.

پایان بخش :
سبک رئالیسم چیست ؟ | Realism style

سوالات متداول